ดอกสร้อยสังคมไทย

คนเอ๋ยคนเฒ่า	ตัวของเจ้าอ่อนแอแย่แล้วหนา
มันฝ้าฟางทึบตึงซึ่งหูตา	ความชราเฒ่าชะแรแก่จนเชย
มีหลายคนถึงจะแก่ทำแน่อยู่	เรื่องเจ้าชู้ไก่แจ้แน่จริงเหวย
ทำเป็นคึกนึกสนุกทุกวันเลย	ผู้เฒ่าเอ๋ยไม่เจียมตนทนทุกข์เอย
คนเอ๋ยคนไทย	เป็นอะไรไปแล้วแม่แก้วเอ๋ย
มาวันนี้มีแต่ภัยกันใหญ่เลย	ไม่เสบยจำต้องเสี่ยงชีวิตตน
พ่อข่มขืนลูกสาวข่าวฉาวโฉ่	ปู่ ตา หน้าโง่ทำฉ้อฉล
จะวางใจใครไม่ได้สักผู้คน	แม่ของตนร่วมกับญาติปาดคอเอย
คลอดเอ๋ยคลอดทิ้ง	แม่ยอดหญิงหักคอล่อยัดถุง
ทิ้งขยะเป็นข่าวฉาวทั่วกรุง	ใจร้ายมุ่งเข่นฆ่าน่ากลัวครัน
เอาลูกสาวไปฝากไว้กับเพื่อน	กลายเป็นเหมือนส่งไปให้อาสัญ
ถูกข่มขืนทั้งสองคนจนมีครรภ์	คนคิดสั้นมีมากมายใจหายเอย
แบบเอ๋ยแบบอย่าง	ใครคิดบ้างอย่างดีดียังมีไหม?
ศีลธรรมนำชีวิตจิตของไทย	รอดพ้นภัยนานมาท่าจะตาย
มีแต่คนหน้าเป็นไทยใจฝรั่ง	ทุกคนคลั่งสวยรวยกันเหลือหลาย
คอรัปชั่น ตะบันกาม ตามสบาย	หมดยางอายกันแล้วแจ๋วจริงเอย
คุณเอ๋ยคุณสตรี	สะดือดีเปิดให้ดูหรูจริงหนอ
เน้นหน้าอกหน้าใจใหญ่เหลือพอ	เอาร่างล่อหมู่ชายให้ลายตา
อันสมบัติผู้ดีไม่มีแล้ว	พากันแจวจากไปไม่เห็นหน้า
สุภาษิตสอนหญิงดิ่งสุธา	ทั้งสวัสดิรักษาหมดท่าเอย
ข่มเอ๋ยข่มขืน	ช่างขมขื่นขืนใจกระไรหนา
มันเหี้ยมโหดโฉดชั่วมั่วกามา	ข่มขืนฆ่าน่าอนาถน้ำใจชาย
อันที่จริงหญิงมีส่วนกระตุ้นเขา	ทั้งแก่ เฒ่า เยาวชน คนทั้งหลาย
เสียสติ ลืมตัว กลั้วอบาย	เป็นผู้ร้ายติดคุกเป็นทุกข์เอย
สะวิงเอ๋ยสวิงกิ้ง	ทั้งชายหญิงพี่ไทยล้วนใจหาญ
เด็ก ผู้ใหญ่เปลี่ยนคู่ชู้ชื่นบาน	เกินโบราณล้ำฝรั่งคลั่งในกาม
จิตหมกมุ่นมัวเมาเอาสุดสุด	เกินมนุษย์ที่เขาทำมั่วส่ำสาม
สิ้นครอบครัว สิ้นศักดิ์ศรี สิ้นดีงาม	ได้แต่ความสมอยากลำบากเอย.
เรื่องเอ๋ยเรื่องนี้	ล้วนเคยมีอยู่ทุกเผ่าเก่านักหนา
สมัยก่อนพุทธกาลแต่นานมา	คนคิดว่าเป็นนิพพานก็ยังมี
จึงสวิงกันวุ่นวายคล้ายกับสัตว์	สารพัดสมสู่กันดู๋ดี๋
ไร้ซึ่งพ่อเผ่าพงศ์วงศ์ผู้ดี	หมดศักดิ์ศรีเสื่อมทรามสิ้นงามเอย
สวิงเอ๋ยสวิงกิ้ง	คุณผู้หญิงจะได้ยากลำบากหลาย
พอแก่ตัวหมดสวยจะซวยตาย	ไม่มีชายแวะเวียนมาเชยชม
ถ้ามีลูกบุญปลูกต้องทนทุกข์	หมดสนุกไร้คู่มาสู่สม
จะเหว่ว้าเปลี่ยวเปล่าเศร้าระทม	จะตรอมตรมตรากตรำตกต่ำเอย
คุณเอ๋ยคุณผู้ชาย	ถึงสบายได้สนุกก็ทุกข์หนอ
เกิดเป็นชายไร้ศักดิ์ศรีไม่ดีพอ	ความเป็นพ่อเกิดไม่ได้น่าอายใจ
เมื่อแก่เฒ่าใครเล่าจะชูช่วย	ถึงยามป่วยทุกข์ยากถลากไถล
จะไม่มีที่พึ่งพิงที่จริงใจ	เป็นคนไร้ค่าแท้แย่จริงเอย.
ซวยเอ๋ยซวยจริง	ถูกผู้หญิงกัดลิ้นดิ้นเลยหนอ
ข่มขืนเขาเมามัวชั่วเกินพอ	ถูกแม่ล่อลิ้นด้วนเกือบจวนตาย
ชาตินี้เห็นทีไม่มีรส	เหมือนจระเข้เหหดรสเหือดหาย
เป็นไอ้กุดหยุดหื่นฝืนใจกาย	ได้รอดตายมีแต่ทุกข์เข้าคุกเอย
ตำเอ๋ยตำรวจ	โดนเขาสวดก็ไม่อายใจร้ายเหลือ
ทั้งฆ่า ซ้อม ทรกรรมทำคลุมเครือ	ไม่มีเอื้อพิทักษ์ราษฎร์ขาดน้ำใจ
ใช้อำนาจขาดเมตตาน่าหัวเราะ	ถึงคราวเคราะห์นายทิ้งยิ่งไม่ไหว
สื่อประโคมโจมตีชีช้ำใจ	มีทุกข์ภัยสิ้นยศเสียหมดเอย.
ขังเอ๋ยขังลืม	ช่างด่ำดื่มนึกว่าสุขทุกข์เหลือหลาย
จนคลอดลูกในห้องขังซังกะตาย	มันโหดร้ายใช่มนุษย์สุดพรรณา
ห้องขังใช่อยู่ลับไม่แลเห็น	ทั้งเช้า – เย็น เวรยาม ตามรักษา
แปดสิบสี่วันสั้นหรือคือเวลา	เกือบพรรษานานนักทุกข์หนักเอย.
เอาเอ๋ยเอาเปรียบ	นึกว่าเฉียบฉลาดล้ำนำหน้าหนอ
ซึ่งที่แท้ได้แก่โกงได้ลงคอ	เอาแต่ก่อเวรกรรมซ้ำเติมตน
ผู้พ่ายแพ้แน่ละจะผูกโกรธ	ล้วนเพิ่มโทษเราเขาเศร้าสับสน
ไม่เอาเปรียบแต่อุ่นเอื้อจึงเหนือคน	ไม่ปลอมปนจึงจะขาวยืนยาวเอย
ชาวเอ๋ยชาวบ้าน	หากหน้าด้านเอาเปรียบคนทั้งหลาย
มีแต่คนเกลียดชังซังกะตาย	เป็นผู้ร้าย,ภัยสังคมไม่สมควร
ยิ่งเป็นคณะรัฐบาลอ้างงานหนัก	ไม่ถือหลักคุณธรรมจะกำสรวล
งานสีเทาเอาเปรียบเฉียบลอยนวล	ยิ่งไม่ควรจะให้มีบัดสีเอย
ศรีเอ๋ยศรีธนญชัย	ฉลาดในเล่ห์เหลี่ยมเยี่ยมนักหนา
ฉลาดแกมโกงโด่งดังทั้งพารา	เลิศปัญญากว่าใครในธานี
คนชื่นชอบศรีธนญชัยมีใครบ้าง	เอาเยี่ยงอย่างทางปัญญาสง่าศรี
เป็นตัวเสี่ยงหลีกเลี่ยงเถียงบาลี	ตัวอย่างมีแต่โบราณนานแล้วเอย
โชคเอ๋ยโชคมนุษย์	มาม้วยมุดคลื่นยักษ์มันหักโหม
“สึนามิ” โคตรโหดโลดจู่โจม	ทุกสิ่งล่มคลื่นคลั่งพัดพังภินท์
น่าสงสารนักท่องเที่ยวมาเอี่ยวด้วย	ชีพต้องม้วยลอยเน่าเฝ้าท้องสินธุ์
ลอยทะเลถมทับดับจมดิน	สินทรัพย์สิ้นหายศูนย์อาดูรเอย
วิปเอ๋ยวิปโยค	ถึงคราวโศกกำสรวลหวลโหยหา
มาพลัดพรากจากไปไม่กลับมา	มันเหว่ว้าเกินจะข่มระทมใจ
ยี่สิบหกธันวาปีสี่ เจ็ด	น้ำตาเล็ดไหลล้นปนน้ำไหล
เวลาแปดโมงกว่าน้ำตาไทย	อาบหัวใจไหลราดอนาถเอย
	สุวรรณ พรหมณา